Bir adama her sabah yeniden aşık olmakla, her gece başını yastığa koyduğunda o adamdan daha da uzaklaştığını hissetmek arasında mantık olarak çok da uzak bir mesafe yok aslında...
İlişkinin önündeki tüm zorlukları umursamadan bir arada olmakla, hiçbir zorluk olmamasına rağmen pamuk ipliğine bağlı bir arada olmak arasında da bir fark yok.
Bir bakışla onun sıcağını hissetmek ya da tek bir sözle donarcasına üşümek...
Aradan geçen yıllara rağmen onun neleri sevdiğini unutmamak ya da onun neyi sevmediğini hiçbir zaman fark edememek...
Onun hoşuna gidebilecek filmleri, kitapları tahmin edebilmekle; onu etkileyen sahneleri ya da satırları bilmemek...
Ona sarılınca her şey tammış gibi hissetmekle, o yokken hiçbir şey eksilmemiş gibi hissetmek arasında da pek bir mesafe farkı yok aslında...
Aynı nehrin iki farklı kıyısında olmak gibi...
Mesafesi farksız ama uçurum derinliğinde...
Eğer sadece kimya meselesi ise bu aşk dedikleri,
Mutluluktan ağlamakla üzüntüden gözyaşı dökmek...
Kalbin heyecandan atmasıyla, sinirden sıkışması da aynı...
Hiçbir fark yok var olmakla yok olmak arasında...
Hiçbir fark yok beynin "sıradan" olanla "özel" olanın sınırını kimya ile bozup insanı kandırmacasından başka.
Kimyası bol olan değil de "Çünkü"sü, "Neden"i olan aşklar yaşanası gelir bana...
Gözü kör olan aşk değil de, gözü her daim açık olan "aşk" mesela...
Bir adamı neden sevdiğimi her gün sorarım kendime...
Her yeni gün sorgularım ona neden hayran olduğumu...
Onu neden istediğimi...
Onu neden sevdiğimi...
Onun yanında neden kendimi iyi hissettiğimi
Neden onu seçtiğimi...
"Çünkü" diye kendi içimde cevaplar verdiğimde gülümsemek hoşuma gider..
Kalmak ve gitmek arasındaki ince çizgide durur o "çünkü"ler...
Herkesin tarifi, şifresi farklı elbet
Ama karşılıksız, beklentisiz, nedensiz ve hatta "Çünkü"süz aşk?
Belki de aşkların en imkansızı...
İlişkinin önündeki tüm zorlukları umursamadan bir arada olmakla, hiçbir zorluk olmamasına rağmen pamuk ipliğine bağlı bir arada olmak arasında da bir fark yok.
Bir bakışla onun sıcağını hissetmek ya da tek bir sözle donarcasına üşümek...
Aradan geçen yıllara rağmen onun neleri sevdiğini unutmamak ya da onun neyi sevmediğini hiçbir zaman fark edememek...
Onun hoşuna gidebilecek filmleri, kitapları tahmin edebilmekle; onu etkileyen sahneleri ya da satırları bilmemek...
Ona sarılınca her şey tammış gibi hissetmekle, o yokken hiçbir şey eksilmemiş gibi hissetmek arasında da pek bir mesafe farkı yok aslında...
Aynı nehrin iki farklı kıyısında olmak gibi...
Mesafesi farksız ama uçurum derinliğinde...
Eğer sadece kimya meselesi ise bu aşk dedikleri,
Mutluluktan ağlamakla üzüntüden gözyaşı dökmek...
Kalbin heyecandan atmasıyla, sinirden sıkışması da aynı...
Hiçbir fark yok var olmakla yok olmak arasında...
Hiçbir fark yok beynin "sıradan" olanla "özel" olanın sınırını kimya ile bozup insanı kandırmacasından başka.Kimyası bol olan değil de "Çünkü"sü, "Neden"i olan aşklar yaşanası gelir bana...
Gözü kör olan aşk değil de, gözü her daim açık olan "aşk" mesela...
Bir adamı neden sevdiğimi her gün sorarım kendime...
Her yeni gün sorgularım ona neden hayran olduğumu...
Onu neden istediğimi...
Onu neden sevdiğimi...
Onun yanında neden kendimi iyi hissettiğimi
Neden onu seçtiğimi...
"Çünkü" diye kendi içimde cevaplar verdiğimde gülümsemek hoşuma gider..
Kalmak ve gitmek arasındaki ince çizgide durur o "çünkü"ler...
Herkesin tarifi, şifresi farklı elbet
Ama karşılıksız, beklentisiz, nedensiz ve hatta "Çünkü"süz aşk?
Belki de aşkların en imkansızı...
Haber Kaynağım :
Milliyet Blog yazarı Senem Tekinkoca makalesidir.
http://blog.radikal.com.tr/Blog/senem-tekinkoca
http://blog.radikal.com.tr/